Jan Mensink

Als geometrisch abstract constructivist ligt mijn voorkeur voor techniek voor de hand. Als beeldend kunstenaar ging (ga) ik dan ook zoveel mogelijk disciplines af met als markering de grenzen van mijn kunnen.
Via potlood, pen, grafiek, spuit, kunststof, hout en roestvrij staal kwam ik bij acryl terecht.
Ik liet mij hoofdzakelijk leiden door de ratio en de wetmatigheid en mijn thema's waren:

constructies
(optische) illusies
vlakverdelingen
onmogelijke figuren

Tijdens mijn acryl periode werd de drang naar vrijheid te groot waardoor er een verschuiving naar het lyrisch abstracte ontstond hetgeen mij tegelijkertijd een opening bood naar de artistieke fotografie.

Het is mij te doen om de werkelijkheid en de manipulatie van de werkelijkheid en dat levert, afhankelijk van de visie op het moment, al dan niet mooie plaatjes op.


KUNSTFOTOGRAAF
Mislukte kunstenaars zijn gevaarlijke lieden. Toen het tot Nero doordrong dat hij niet kon dichten, stak hij Rome in brand. Hitler ontdekte dat hij een slecht kunstenaar was en liet Europa in puin bombarderen. Tegenwoordig is er nog een tussenweg voor lieden van wie de ambitie groter is dan het talent: fotograaf worden.
Het domste woord uit het Nederlands taaleigen is ongetwijfeld kunstfotograaf. Het is met zichzelf in tegenspraak. Fotografie is geen kunst en het zal nooit kunst worden. Wat een arrogantie om te denken dat je een kunstenaar bent als je een knopje in kan drukken.
(Hans Dorrestein: De donkere kamer van Dorrestein)

Van vertrouwde insider vernomen dat het historisch bewezen is dat Nero Rome nooit in brand gestoken heeft maar dat de brand juist door zijn tegenstanders is aangestoken om hem(Nero) zwart te maken.
De vraag is nu: kon Hans dat weten.

I like to receive your critics on my work.